Als we samen de schulden en het budget in kaart brengen vloeit daar een sommetje uit. Kun je je schulden niet binnen drie jaar terugbetalen? Hoera, je hebt –problematische– schulden! Ga direct door naar de kredietbank voor een schuldenregeling en inkomensbeheer, ga niet door start. Ontvang geen 20.000 euro. Los anderhalf jaar af wat je kunt en klaar is Khader.
De som is simpel, maar toch loopt het hier vaak op vast. Kiezen voor inkomensbeheer betekent dat je de touwtjes uit handen moet geven. Om te falen. Voor je gevoel dan. Je kon het niet, dus je mag het even niet meer zelf doen.
Dat is natuurlijk niet zo. Budgetbeheer kan ook rust bieden, tijd om met de belangrijkere dingen in het leven bezig te zijn, om je huishouden op een stabielere basis op te bouwen. Mij gaf het tijd om te werken en belangrijker nog: aan mijzelf te werken. Ik kwam er beter uit, meer toegerust om te leven. Deze kans gun ik iedereen met problematische schulden dan ook. En toch zijn er veel die hierop afhaken, die liever nog een paar jaar blijven watertrappen om het hoofd boven water te houden.
Is het dan niet mijn rol om het ‘beter’ te weten dan de bewoner tegenover mij, om ze vol passie en overtuiging naar de juiste oplossing te brengen?
Nee, als vroegsignaleerder zorg ik ervoor dat ik alle opties ken en overbreng. Als ervaringsdeskundige is het vervolgens mijn taak om vanuit onze gedeelde ervaringen deze opties te toetsen aan de ander tegenover mij. Het is juist aan mij om te onthouden dat de systeemwereld van de “beste” oplossingen niet altijd aansluit bij de belevingswereld van de bewoner. En het is ook mijn werk om dan even een pas op de plaats te doen, om de bewoner, correct geïnformeerd over de pro’s en de con’s, zelf de volgende stap te laten kiezen.
En dat is niet altijd de stap die ik zelf had gekozen.
En dat is ook prima.
De beste vorm van schuldhulpverlening is die, die je het langste volhoudt.
