Armoede is duur

The reason that the rich were so rich, Vimes reasoned, was because they managed to spend less money.

Take boots, for example. He earned thirty-eight dollars a month plus allowances. A really good pair of leather boots cost fifty dollars. But an affordable pair of boots, which were sort of OK for a season or two and then leaked like hell when the cardboard gave out, cost about ten dollars.

But the thing was that good boots lasted for years and years. A man who could afford fifty dollars had a pair of boots that’d still be keeping his feet dry in ten years’ time, while the poor man who could only afford cheap boots would have spent a hundred dollars on boots in the same time and would still have wet feet.

Het is duur om arm te zijn.

Volgens het CBS leeft in Nederland ongeveer een miljoen mensen tegen of onder de armoedegrens.

Als je het niet breed hebt ben je voor veel dingen aanzienlijk duurder uit dan als je je financieel geen zorgen hoeft te maken. Neem nou eens autoverzekeringen: als je in een “slechte” of overwegend arme wijk woont, ben je vaak tot wel twee keer meer kwijt voor dezelfde verzekering.

Of betaaltermijnen. Veel bedrijven en instellingen geven je korting als je in één keer je rekening betaald. Zorgverkeringen bijvoorbeeld, waar je 1% tot 3% korting op je totale rekening krijgt als je je jaarpremie in één keer voldoet. Of het collegegeld voor een HBO opleiding, waar je voor het betalen in termijnen een administratieve “boete” van 24 euro krijgt. Of Internetaansluitingen, waar je korting tot wel zeventig euro kan oplopen.

De kortingen blijven meestal onder de honderd euro, maar al die “kleine” bedragen samen maken een groot verschil als je tegen of onder de armoedegrens zit. Dat je er alleen in aanmerking voor kunt komen als je een paar duizend euro hebt liggen is dus een beetje wrang voor wie het hoofd met moeite boven water houdt.

Want wie heeft zal nog meer krijgen, en wel in overvloed, maar wie niets heeft, hem zal zelfs wat hij heeft nog worden ontnomen.

Toen ik op mijzelf ging kocht ik in nog geen drie jaar tijd drie koffiezetapparaten. De eerste vond ik voor €20 bij de Kijkshop (rust in vrede) en ging acht maanden mee. De tweede was een wat luxer model met thermoskan, kostte mij €29,95 bij de MediaMarkt maar ging ook meteen een heel jaar mee, al lag er nog weleens een grote plas water op het aanrecht. Mijn derde koffiezetapparaat was €18 en hield het na negen maanden jaar voor gezien. In totaal was ik zo €67,95 kwijt voor tweeënhalf jaar koffie.

In dezelfde tijd kocht een vriend een koffiezetapparaat van €60 van Douwe Egberts dat nog steeds zonder problemen drie keer per dag een vers bakkie pleur maakt.

Ik wil met dit voorbeeld geen punt maken tegen de prijs van kwaliteit. Goeie producten kosten gewoon meer, dat is niet meer dan logisch. Waar ik wel moeite mee heb is dat deze kosten op het bordje komen van mensen die al niet veel te missen hebben. Daarmee worden de rijken rijker en de armen armer.

In dezelfde lijn is het vaak flink voordeliger om producten in bulk te kopen dan per stuk

Maar niet alleen de diensten en producten die je afneemt zijn duurder als je arm bent, ook je schulden zelf kosten je flink. Incassokosten zijn de grote boosdoener. De precieze kosten verschillen afhankelijk van de hoogte van de schuld, maar mogen ten minste 40 euro bedragen. En dat tikt snel aan.

Laten we eens naar Hendrik kijken, die doordat hij de afgelopen maand vier keer een dag ziek was door de griep in de knel komt. Drie rekeningen van in totaal 204 euro zijn naar drie verschillende incassobureaus gestuurd, wat voor hem de slechtst mogelijke situatie is.

Hendriks schuld is met de incassokosten erbij ruim 60% hoger geworden. Bizar!

Dit is geen theoretisch scenario, dit zijn bedragen die ik van Hendrik heb gekregen.

The law, in its majestic equality, forbids the rich as well as the poor to sleep under bridges, to beg in the streets, and to steal bread. Anatole France

Wetten worden niet door minima geschreven. Dat is een simpel feit met grote gevolgen. Wetten zijn vaak wel geschreven om een bepaalde gradatie van bescherming te bieden door excessen van incassobureaus in te dammen, maar daarmee is het dan ook gezegd.